Wodorowe testy oddechowe

Wodorowe testy oddechowe są metodą nieinwazyjnego pomiaru poziomu wodoru w wydychanym powietrzu powstającego w wyniku zaburzeń trawienia cukrów. Bakterie obecne w jelitach rozkładają niestrawione cukry wytwarzając gaz, którego głównym składnikiem jest wodór. U zdrowych osób większość cukrów jest trawiona w jelicie cienkim. Jeżeli proces trawienia nie przebiega prawidłowo niestrawione związki przedostają się do jelita grubego zawierającego znaczne ilości bakterii rozkładających niestrawione cukry z wytworzeniem wodoru.
Wodór wytwarzany przez bakterie w świetle jelit jest następnie wchłaniany przez ścianę jelita cienkiego oraz grubego i tą drogą przedostaje się do krwiobiegu. Drogą przepływającej krwi jest transportowany do płuc gdzie jest uwalniany i wydychany. Aparat H2 Check dokonuje pomiaru poziomu wodoru w wydychanym powietrzu.

Jednym z najczęściej wykonywanych wodorowych testów oddechowych jest test po doustnym podaniu laktozy. Laktoza jest cukrem występującym w mleku i jego przetworach. Jest to dwucukier zbudowany z glukozy i galaktozy. Organizm przyswaja laktozę tylko wtedy, gdy zostanie strawiona, czyli rozłożona na cukry proste przez produkowany w ścianie jelita cienkiego enzym laktazę. Brak lub niedostateczny poziom laktazy jest przyczyną nieprawidłowego trawienia laktozy i jej nietolerancji.

Wodorowe testy oddechowe służą również do diagnostyki zespołu rozrostu bakteryjnego jelita cienkiego (small intestinal bacterial overgrowth (SIBO). W świetle jelit znajdują się znaczne ilości bakterii. W jelicie grubym liczba bakterii jest znacznie większa niż w jelicie cienkim. Różnice dotyczą również rodzaju zasiedlających jelita bakterii. Przerost bakteryjny jelita cienkiego jest to stan w którym w jelicie cienkim występuje nadmierna liczba bakterii, których skład przypomina florę jelita grubego.

Do upośledzenia mechanizmów zabezpieczających jelito cienkie przed nadmiernym przerostem bakteryjnym mogą prowadzić:

  • wrodzone i nabyte nieprawidłowości anatomiczne jelit: uchyłki jelita, przetoki jelitowe, zwężenia jelita, zespół ślepej pętli – powstający po niektórych zabiegach operacyjnych górnego odcinka przewodu pokarmowego.
  • zaburzenia motoryki jelit np. w neuropatii cukrzycowej
  • leki- inhibitory pompy protonowej, niesterydowe leki p/zapalne
  • podeszły wiek, przewlekłe zapalenie trzustki, choroby wątroby

    Najczęstsze objawy to wzdęcia, nadmierna ilość gazów, bóle brzucha, biegunka.

  • Jak przeprowadza się badanie


    Badanie polega na wykonaniu wydechu do urządzenia pomiarowego. Pacjent otrzymuje w tym celu jednorazowy ustnik wyposażony w filtr antybakteryjny. Pierwszy pomiar służy do określenia początkowego poziomu wodoru w wydychanym powietrzu i stanowi również ocenę przygotowania pacjenta do badania. Następnie pacjent otrzymuje do wypicia preparat zawierający odpowiednią ilość cukru (laktoza, glukoza lub inny cukier w zależności od protokołu badania). Wykonywane są kolejne pomiary poziomu wodoru w wydychanym powietrzu w odpowiednich odstępach czasu w zależności od protokołu badania. Całe badanie trwa od 60 do 180 minut w czasie których dokonuje się od 5 do 8 pomiarów.

    Jak przygotować się do badania


  • 2 dni przed badaniem, aż do momentu badania, należy wstrzymać się z zażywaniem leków, takich jak: witaminy, aspiryna, antybiotyki, środki przeczyszczające.
  • 1 dzień przed badaniem należy unikać warzyw wzdymających, takich jak: kapusta, cebula, por, fasola, warzywa marynowane. Nie należy palić papierosów i żuć gumy. Nie wolno pić mleka oraz soków owocowych.
  • 12 godzin przed testem, ostatni nieobfity i ubogi w błonnik pokarmowy posiłek.
  • 6 godzin przed badaniem można pić jedynie wodę niegazowaną bez domieszki cukru.

    Badania wykonywane są w godzinach rannych. W dniu badania pacjent pozostaje na czczo (dopuszczalne jest wypicie szklanki wody niegazowanej bez domieszki cukru ), leki inne niż wymienione powyżej przyjmujemy zgodnie ze zaleceniem lekarskim. Przed testem należy dokładnie umyć zęby i wyszczotkować język (osoby z protezę nie powinny używać kleju mocującego w dniu badania).